تبخال تناسلی از آن دسته عفونت هایی است که با رابطه ی جنسی منتقل می شود. ممکن است این بیماری هنگامی انتشار یابد که هیچ تاول یا تبخالی روی بدن فرد آلوده دیده نمی شود، اما احتمال انتقال آن از طریق تماس با سطوحی مثل دستگیره ی در، صندلی توالت فرنگی، ظروف، وسایل و رختخواب وجود ندارد.
شناخت این بیماری و آگاهی از راه های انتقال آن به شما کمک می کند تا از آن در امان بمانید، مثلاً ممکن است ویروس تبخال تناسلی بعد از تماس با تبخال لب در حین آمیزش منتقل شود. در این گونه موارد، تبخال دستگاه تناسلی از نوع ویروس هرپس ۱ (HSV-1) است. برای کسب اطلاعات بیشتر و آگاهی از نحوه ی کنترل این بیماری در ادامه با ما همراه باشید…
تبخال تناسلی چیست؟
تب خال تناسلی نوعی بیماری جنسی مسری است که زنان و مردان به آن مبتلا می شوند. عامل این بیماری، ویروسی به نام هرپس سیپملکس (HSV) است. متخصصان برآورد می کنند که از هر پنج بزرگسال آمریکایی یک نفر به این ویروس آلوده باشد.
اما بسیاری از مبتلایان به این نوع تبخال، از بیماری خود بی اطلاعند، زیرا این بیماری ممکن است هیچ نشانه ای نداشته باشد. برخی افراد بعد از آلودگی به این ویروس سال ها دچار زخم های تناسلی راجعه می شوند. این عفونت تا سال ها در بدن باقی می ماند. البته شدت علایم آن به مرور زمان کمتر می شود.
این عفونت را می توان با دارو و مراقبت های فردی مدیریت کرد. مبتلایان تب خال تناسلی باید درباره ی این مشکل با شریک جنسی خود صحبت کنند، زیرا این بیماری مسری است. استفاده از کاندوم و اقدامات پیشگیرانه ی دیگر از انتقال ویروس به شریک جنسی و دیگران جلوگیری می کند.
دانستید که تب خال تناسلی ممکن است علائمی نداشته باشد. متأسفانه، این بیماری حتی هنگامی که علائم ظاهری قابل رویتی ندارد هم به دیگران منتقل می شود.
هم زمان با تشخیص تب خال تناسلی ممکن است احساسات منفی، استرس و اضطراب را تجربه کنید. در این صورت، حتماً باید با درمانگر خود درباره ی این موارد صحبت کنید تا بتوانید آن را ساماندهی و کنترل کنید. در این موارد، مشاوره و حمایت گروهی بسیار مفید است.
علت تبخال تناسلی
تب خال تناسلی (هرپس ژنیتال) بر اثر عفونت و ابتلا به ویروس هرپس سیمپلکس نوع ۲ ایجاد می شود. حتی ویروس هرپس سیمپلکس نوع ۱ که عامل تبخال دهانی (تبخال در دهان و لب‌ها به وجود می آید) است، سبب ایجاد تب خال تناسلی می شود. در ادامه دلایل انتشار این بیماری را بررسی می کنیم.
علائم تب خال تناسلی
تبخال دستگاه تناسلی علائم مختلفی دارد. نشانه های این بیماری با توجه به دفعات ابتلا به آن متفاوت است. یعنی اولین باری که به این مشکل درگیر می شوید، علائمی را تجربه خواهید کرد که با دفعات بعدی متفاوت خواهد بود. با این حال بسیاری از افرادی که به عفونت هرپس سیمپلکس آلوده می شوند، ممکن است هیچ علائمی را تجربه نکنند.
اولین مواجهه با عفونت هرپس ویروس
اولین مواجهه با هرپس ویروس و علائم آن در بسیاری از مبتلایان بسیار شدید است. همچنین، این نشانه ها در زنان شدیدتر از مردان است. اولین علائم معمولاً چند هفته پس از آلودگی به ویروس آشکار می شود. این علائم دو تا سه هفته بعد، از بین می روند.
نشانه ی اولیه ابتلا به تبخال تناسلی بروز تاول های متعدد در ناحیه ی تناسلی است. زنان بیشتر در واژن، بخش بیرونی ناحیه ی تناسلی (فرج)، باسن، مقعد و ران نشانه های تبخال را می بینند. این بیماری بر آلت تناسلی، پوست (کیسه) بیضه، مقعد، باسن و ران های مردان تأثیر می گذارد.
معمولاً علامت این بیماری تاول هایی است که زخم هایی دردناک دارد. تاول های روی آلت تناسلی مردان یا قسمت بیرونی آلت تناسلی زنان ممکن است خشک و پوسته پوسته شوند و بعد از مدتی التیام یابند. ضایعات جدید در عرض ۵ تا ۷ روز پس از پیدایش اولین ضایعات گسترش می یابند. این علائم ممکن است با موارد زیر نیز همراه باشد:
• تحریک و افزایش التهاب گره های لنفاوی کشاله ی ران
• نشانه های آنفلوانزا مانند درد مفاصل، تب، سردرد
• ادرار دردناک
• درصد کمی از افراد ممکن است به سردرد، تهوع، استفراغ و مشکلات ادراری دچار شوند. این نشانه ها وقتی ایجاد می شوند که ویروس تبخال بر سیستم عصبی تأثیر گذاشته باشد.
• افرادی که هنگام دفع، درد و ناراحتی دارند، ممکن است بر اثر تبخال تناسلی به التهاب رکتوم یا مقعد نیز دچار شده باشند. (مردان بیشتر به این مشکل مبتلا می شوند.)
مرحله ی نهفته
بعد از علائم اولیه، ویروس به سمت گره های عصبی نخاع می رود و در آنجا تا یک دوره ی زمانی غیر فعال می ماند. به این مرحله نهفته می گویند، هیچ نشانه ای در طول این مدت بروز نمی یابد.
دوران عود (دوران بازگشت)
بسیاری از افراد، دوره های عود و برگشت تبخال تناسلی را تجربه کرده اند. در این دوره، ویروس دوباره و از میان رشته های اعصاب به سطح پوست منتقل می شود. این مسئله، علت شیوع زخم ها و گسترش آنهاست. عود مجدد، خفیف تر از اولین ابتلا به این ویروس است.
زخم ها ممکن است در همان منطقه ی بروز علائم اولیه، یا مناطق دیگر گسترش یابند. احتمال دارد تبخال ها در مناطقی که به طور مستقیم در تماس نبوده اند نیز، دیده شوند (مانند اطراف مقعد، بدون اینکه فرد رابطه ی جنسی مقعدی داشته باشد).
احتمال عود مجدد
تبخال تناسلی در بسیاری از بیماران به طور مکرر عود می کند. به ویژه اگر به ویروس تبخال یا همان هرپس سیمپلکس ویروس نوع ۲ مبتلا باشید. اما تعداد حمله های ویروس و شدت آن به مرور زمان کمتر می شود.
گاهی، تأخیر علائم تبخال اضطراب آور است. اگر هرگز علائم ابتدایی عفونت را تجربه نکرده باشید. (یعنی ویروس بدون علامتی در بدن شما وجود داشته باشد) احتمالاً به دلیل نگرانی از انتقال بیماری به شرکای جنسی فعلی و گذشته ی خود مضطرب خواهید شد.
علائم اولیه ی بیماری (پیش نشان):۵۰ درصد مردم پیش از عود بیماری (قبل از بروز تاول ها) علائم خفیفی را تجربه می کنند. به اینها علائم اولیه (پیش نشان) می گویند. خارش، مور مور شدن یا درد ناحیه ی باسن، ران و لگن برخی از نشانه های اولیه ی بیماری است. تواتر و شدت بازگشت این بیماری بعد از سال اول کمتر می شود.
محرک های عود عفونت هرپس سیپملکس (HSV)
بیماری، فشار عصبی، نور خورشید و ممکن است تظاهرات هرپس راجعه را تحریک کند. گاهی قاعدگی نیز این مسئله را تشدید می کند.
من چه زمانی آلوده شدم؟
اگر برای اولین بار متوجه نشانه های تبخال شده اید، ممکن است این اولین دوره ی ابتلای شما نباشد. زیرا همانطور که خواندید، این احتمال وجود دارد که در ابتلای اولیه هیچ نشانه ای را تجربه نکرده باشید و پس از چند سال، عود بیماری را با علائم قابل توجهی تجربه کنید. به همین دلیل، اغلب تعیین زمان اولین ابتلا به این عفونت مشکل است. به ویژه اگر بیش از یک شریک جنسی داشته باشید. بنابراین، احتمالاً شریک جنسی فعلی شما منبع آلودگی و عفونت هرپس (تبخال) شما نیست.
تشخیص تبخال تناسلی (هرپس ژنیتال)
پزشکان تبخال دستگاه تناسلی را با توجه به شرح حال پزشکی، نشانه ها و علائمی که بیمار تجربه می کند، تشخیص می دهند. تشخیص این بیماری از بیماری های عفونی دیگری که با رابطه ی جنسی منتقل می شوند، بسیار مهم است.
زخم های ناحیه ی تناسلی، سیفلیس و شانکروئید (آتشک) از بیماری های عفونی دیگری هستند که ممکن است با تب خال تناسلی اشتباه گرفته شوند.
برای تشخیص این نوع از تبخال باید چندین آزمایش انجام گیرد. معمولاً این آزمایش ها وجود عفونت و نوع ویروس (نوع ۱ و ۲ (HSV-1,HSV-2)) را مشخص می کنند. انتخاب نوع آزمایش ها به علائم، زخم و تاول هایی بستگی دارد که در زمان مراجعه به پزشک دیده می شوند.
آزمایش کشت میکروبی
کشت میکروبی در آزمایشگاه وجود ویروس سیمپلکس در زخم و تاول را مشخص می کند. هنگامی که زخم ها تازه و باز هستند، احتمال تشخیص ویروس با این روش بیشتر است. هر چه، زخم ها کهنه تر باشند، تشخیص ویروس دشوارتر می شود. از این رو، برای معاینه ی دقیق‌تر مراجعه در ۴۸ ساعت ابتدایی بروز این علائم بسیار مهم است. آزمون کشت میکروبی در افرادی که اولین بار به این ویروس دچار شده اند، حساسیت بیشتری دارد.
آزمایش خون
آزمایش خون اغلب برای افرادی (زن یا مرد) مناسب است که تصور می کنند در گذشته در معرض این ویروس قرار گرفته اند و هیچ زخمی ندارند. آزمایش خون، پادتنی را که بدن علیه این ویروس ساخته است، نشان می دهد. هر دو نوع هرپس سیمپلکس با آزمایش خون تشخیص داده می شوند.
آزمایش خون مثبت، به این معناست که فرد در گذشته به این ویروس دچار شده است. اگرچه نمی توان مشخص کرد که بیمار دقیقاً چه زمانی و توسط چه کسی آلوده شده است. البته، اگر آزمایش خون را خیلی زود انجام دهید، ممکن است نتیجه ی آن منفی شود، زیرا چند هفته طول می کشد تا بدن در واکنش به ویروس پادتن بسازد. پس از آن، آزمایش پادتن برای همیشه مثبت باقی می ماند.
آزمایش خون برای زوج ها مفید است، اگر یکی از آنها به تبخال تناسلی مبتلا باشد و دیگری هنوز آلوده نشده باشد، می توان از انتقال بیماری به او جلوگیری کرد. به همین دلیل، آزمایش خون اهمیت زیادی دارد.
افزون بر این، تعیین نوع تبخال (نوع ۱یا ۲) احتمال بازگشت بیماری را مشخص می کند. زیرا احتمال عود ویروس نوع ۲ بیشتر از نوع ۱ است.
آزمایش واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR)
آزمایش واکنش زنجیره ای پلیمراز برای شناسایی ویروس هرپس (تبخال) در سلول ها، ترشحات مجاری ادراری و تناسلی، از آزمایش های دیگر دقیق تر است. این آزمایش از کشت میکروبی و آزمایش خون بهتر و دقیق تر عمل می کند، ولی گرانتر از آنهاست. به همین دلیل، معمولاً انجام نمی شود.
نحوه ی انتقال هرپس ژنیتال (تب خال تناسلی) و عوامل خطر آن
انتقال ویروس بین شرکای جنسی
این ویروس اغلب از طریق رابطه ی جنسی دهانی، مقعدی و واژینال منتقل می شود.
حتی ممکن است ویروس تبخال تناسلی بعد از تماس با تبخال لب در حین آمیزش منتقل شود. در این گونه موارد، تب خال تناسلی از نوع ویروس هرپس ۱ (HSV-1) است.
ممکن است این بیماری هنگامی منتقل شود که هیچ زخم قابل رؤیتی وجود ندارد، اما احتمال انتقال آن از طریق تماس با سطوحی مثل دستگیره ی در، صندلی توالت فرنگی، ظروف، وسایل و رختخواب وجود ندارد.
خطر انتقال بیماری از مرد به زن بیشتر از احتمال انتقال آن از زن به مرد است. مانند بیماری های عفونی دیگری که با تماس جنسی منتقل می شوند (STD)، احتمال ابتلا به تب خال تناسلی به تعداد شرکای جنسی، تعداد روابط جنسی و وضع استفاده از کاندوم بستگی دارد.
چه زمانی بیشترین احتمال انتقال ویروس وجود دارد؟
بیشترین خطر انتقال عفونت ویروس، زمانی است که نشانه های عفونت فعال است، اما این مسئله احتمال انتشار ویروس را در زمانی که تاول و زخم ها وجود ندارند، رد نمی کند.
محققان، میزان انتقال بیماری در زوج های غیر همجنسی را که یکی از آنها برای اولین بار درگیر عفونت شده بود، بررسی کردند. پژوهش آنان نشان داد در بازه ی زمانی بیش از یک سال، در ۱۰ درصد موارد، شریک جنسی به ویروس آلوده می شود. در ۷۰ درصد موارد نیز عفونت در زمانی منتقل می شود که هیچ گونه علائمی وجود ندارد. همچنین، استفاده از کاندوم و داروهای مهارکننده ی ضدویروس، احتمال انتقال عفونت به شریک جنسی را کاهش می دهد.
بارداری و هرپس ژنیتال (تبخال تناسلی)
زنانی که اولین علائم تبخال دستگاه تناسلی را در نزدیکی زایمان مشاهده می کنند، ممکن است آن را به نوزاد خود انتقال دهند.
برنامه ریزی دقیق در دوران بارداری و رعایت احتیاط لازم در طول بارداری و زمان تولد نوزاد، احتمال انتقال بیماری را کاهش می دهد.
تبخال در کودکان شرایط خطرناکی را ایجاد می کند، اگر سابقه ی ابتلا به این عفونت را دارید، باید پزشک خود را از این موضوع آگاه سازید.
اگر قبل از بارداری به تب خال تناسلی مبتلا بوده اید، ممکن است این ویروس را به نوزاد خود منتقل کنید، هر چند احتمال آن خیلی کم است.
چنانچه تب خال تناسلی مادر هنگام زایمان عود کند، به احتمال زیاد کودک او به بیماری مبتلا می شود. به همین دلیل، پزشکان درمان ضد ویروس پیشگیرانه با آسیکلوویر را در طول بارداری توصیه می کنند.
همچنین، پزشکان به زنانی که در نزدیکی زایمان خود برخی نشانه های هرپس ژنیتال را دارند، توصیه می کنند، زایمان را با سزارین انجام دهند. زنان بارداری که سابقه ی تب خال تناسلی ندارند، اما شریک جنسی آنان سابقه ی تبخال لب (عموماً مربوط به ویروس هرپس نوع ۱) یا تب خال تناسلی (عموماً هرپس نوع ۲) دارد، باید از ارتباط جنسی دهانی، واژینال و مقعدی در سه ماهه ی سوم بارداری بپرهیزند. افزون بر این، در کل دوره ی بارداری استفاده از کاندوم در هنگام رابطه ی جنسی ضروری است.
رابطه ی تبخال تناسلی و ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)
مبتلایان به تب خال تناسلی، بیشتر ممکن است به ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) دچار شوند. وجود تاول، زخم و تب خال تناسلی، احتمال نفوذ مایعات و ترشحات تناسلی را به بدن شریک جنسی افزایش می دهد.
بنابراین، اگر کسی تبخال دارد (ضایعات تبخال روی پوستش وجود دارند) در طول تماس جنسی در معرض ویروس نقص ایمنی انسانی قرار می گیرد، ویروس نقص ایمنی انسانی به راحتی از میان ضایعات پوستی منتقل می شود. استفاده از کاندوم انتقال ویروس هرپس (عامل تبخال) و نقص ایمنی انسانی (عامل ایدز) را کاهش می دهد.
درمان تبخال تناسلی
تب خال تناسلی درمان ندارد، ولی با کمک داروهای ضد ویروس و مراقبت های بهداشتی می توانید آن را کنترل کنید.
داروهای ضد ویروس
چند داروی ضد ویروس برای حل این مشکل استفاده می شوند: آسیکلوویر، فامسیکلوویر و والاسیکلوویر. این داروها بیشتر به صورت خوراکی مصرف می شوند. البته آسیکلوویر قدیمی ترین و ارزان ترین داروی ضد ویروس است. تعداد دفعات مصرف آسیکلوویر بیشتر از فمسیکلوویر و والاسیکلوویر است.
رژیم درمانی
مقدار مصرف و طول دوره ی درمان به زمان بروز اولین علائم و عود آن بستگی دارد:
اولین ابتلا به هرپس
اگر برای اولین بار دچار تبخال تناسلی شده اید، دوره ی درمان شما حدود ۷ تا ۱۰روز است و معمولاً داروهای ضد ویروس خوراکی برایتان تجویز خواهد شد.
درمان اپیزودیک (حمله ای)
در این نوع درمان، بیمار داروهای ضد ویروس را فقط زمانی مصرف می کند که نشانه ها و پیش علامت های تبخال بروز یابند. ممکن است درمان اپیزودیک به افرادی توصیه شود که کمتر از ۶ ماه در سال دچار تبخال می شوند. متأسفانه، درمان اپیزودیک، تعداد حمله های ویروس تبخال را کاهش نمی دهد. مزیت این نوع درمان، کاهش زمان و شدت بیماری است.
اثرگذاری این درمان هنگامی بیشتر می شود که کمتر از ۷۲ ساعت پس از شروع اولین نشانه ها، آغاز شود. بنابراین، اگر سابقه ی تب خال تناسلی دارید، بهتر است داروهای ضد ویروس خود را همیشه در دسترس خود نگه دارید. به این ترتیب می توانید با بروز نخستین نشانه های عود تبخال (درد، سوزش، یا مشاهده ی اولین نشانه های زخم)، مصرف دارو را آغاز کنید.
درمان سرکوبگرانه
در درمان سرکوبگرانه، بیمار هر روز مقدار کمی دارو مصرف می کند تا از بروز تبخال جلوگیری کند. این درمان علاوه بر اینکه تواتر و طول حمله ها را کاهش می دهد، احتمال انتقال ویروس تبخال (HSV) به شریک جنسی را کم می کند.
معمولاً پزشکان درمان سرکوبگرانه را در موارد زیر توصیه می کنند:
۱٫ فردی سالانه ۶ بار یا بیشتر به تبخال دچار شود.
۲٫ افرادی که سیستم دفاعی آنان بر اثر ویروس نقص ایمنی (HIV)، مصرف داروهای مهارکننده ی سیستم ایمنی و عوامل دیگر ضعیف شده است.
۳٫ بیمارانی که شریک جنسی آنان تا کنون به تب خال تناسلی دچار نشده یا پادتن ضد ویروس هرپس نوع ۱ یا ۲ در آزمایش خون آنان مشاهده نمی شود.
۴٫ یک پژوهش نشان می دهد درمان سرکوبگرانه با والاسیکلوویر، احتمال انتقال ویروس را تا ۵۰ درصد کاهش می دهد.
طول دوره ی درمان سرکوبگرانه هنوز نامشخص است. برخی متخصصان پیشنهاد می کنند که به مدت چند روز درمان سرکوبگرانه را متوقف کنید، اگر تبخال دوباره عود کرد، آن را از سر بگیرید.
بدون نیاز به درمان
درمان تبخال تناسلی راجعه، ضروری نیست. به ویژه اگر علائم بیماری گاه گاه بروز یابند و خفیف باشند. همچنین، افرادی که رابطه ی جنسی ندارند و احتمال انتقال تبخال در آنان مطرح نیست، ضرورتی ندارد دارو مصرف کنند.
چه رژیم درمانی برای من مناسب تر است؟
بسیاری از افرادی که دچار عود هرپس هستند، مطمئن نیستند که کدام درمان (درمان اپیزودیک یا سرکوبگرانه) برایشان مناسب تر است. برای انتخاب نوع درمان باید به چند عامل توجه کنید: هر چند وقت یک بار دچار تبخال می شوید، شدت علائم چقدر است و چه قدر احتمال دارد عفونت به شریک جنسی منتقل شود.
• اگر فاصله ی بروز تبخال ها کوتاه و علائم شما شدید است یا چنانچه نمی خواهید این بیماری به شریک جنسی شما منتقل شود، درمان سرکوبگرانه (مصرف دارو به مقدار کم ولی روزانه) گزینه ی مناسبی برای شماست.
• اگر دیر به دیر دچار تبخال می شوید، درد شدیدی ندارید یا نگران انتقال ویروس هرپس به شریک جنسی خود نیستید (چون رابطه ی جنسی ندارید)، برای شما درمان اپیزودیک یا عدم درمان انتخاب های منطقی تری به نظر می رسند.
اقدامات خودمراقبتی
علاوه بر مصرف داروهای ضدویروس، درمان های موضعی نیز به کار می روند. درمان های موضعی درد ناشی از علائم و زخم های تبخال را تسکین می دهند.
نشستن در آب سرد (که به آن sitz bath یا استحمام نشیمن هم می گویند)، به طور موقت درد زخم ها را کاهش می دهد. می توانید این کار را به راحتی در وان حمام خانه ی خود یا در لگن های ویژه ای که به این منظور طراحی شده اند و در داروخانه ها موجودند، انجام دهید.
بعد از یک حمام آب گرم، دفع ادرار در این نوع لگن ها برای زنانی که مشکلات ادراری دارند، آسان تر است. البته نباید از صابون و حمام کف استفاده کنید. تمیز و خشک نگه داشتن قسمت های تناسلی بسیار مهم است. همچنین نباید لباس زیر تنگ و زبر بپوشید. استامینوفن (یا تایلنول) یا ایبوپروفن درد ناشی از زخم های تناسلی را کاهش می دهد. کرم ها و پمادهای بدون نسخه عموماً توصیه نمی شوند.
مشاوره و حمایت
بسیاری از افراد بعد از تشخیص تبخال تناسلی، احساس شرمندگی، ترس و پریشانی دارند. این واکنش ها طبیعی هستند. لازم است به یاد داشته باشید که تب خال تناسلی اختلالی است که می توانید آن را کنترل کنید. آموزش اینکه افراد مبتلا و شریک جنسی آنان چگونه از خود مراقبت کنند و با چه چیزهایی مواجه خواهند شد، بسیار ضروری است.
بسیاری از بیمارانی که با روانشناس یا افراد خانواده ی خود صحبت می کنند، شرایط بیماری خود را بهتر می پذیرند و با آن کنار می آیند. همچنین، مشاوره برای افرادی که نتیجه ی آزمایش ویروسی آنان مثبت است، ولی هنوز علامتی را تجربه نکرده اند، بسیار مفید است.
در سراسر جهان گروه های حمایتی ای برای این بیماران شکل گرفته است. این گروه ها محیط امنی را فراهم می کنند تا بیماران تجارب و احساسات خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارند. همچنین، این گروه ها کمک می کنند تا بیماران اطلاعات دقیق و صحیحی درباره ی بیماری خود به دست آورند. افرادی که به ویروس هرپس آلوده می شوند، به صحبت با درمانگر و بازدید از سایت های مربوط به این بیماری تشویق می شوند.
پیشگیری از تبخال تناسلی
همه ی افرادی که رابطه ی جنسی دارند، در معرض ابتلا به این نوع از تبخال (هرپس ژنیتال) هستند. صحبت کردن درباره‌ی هرپس تناسلی ممکن است با ناراحتی و شرم همراه باشد.
شرکای جنسی باید از احتمال انتقال ویروس تبخال از طریق رابطه ی جنسی آگاه باشند. انجام دادن آزمایش های منظم برای تشخیص بیماری هایی که از طریق رابطه‌ی جنسی منتقل می شوند، ضروری است. به‌ویژه برای افرادی که بیش از یک شریک جنسی دارند. بعد از اینکه مشخص شد به هرپس تناسلی مبتلا شده اید، هنوز هم می توانید رابطه ی جنسی سالم و ایمنی داشته باشید. البته، باید احتیاط لازم را رعایت کنید.
وقتی فقط یکی از دو طرف رابطه ی جنسی به ویروس آلوده است، استفاده از کاندوم لاتکسی در هر بار رابطه ی جنسی، احتمال انتقال ویروس هرپس را کاهش می دهد. هرچه استفاده از کاندوم لاتکس بیشتر باشد، احتمال انتقال ویروس کمتر می شود. حتی، وقتی کسی هیچ زخم یا ضایعه ی پوستی ندارد، استفاده از کاندوم ضروری است.
هنگامی که تبخال دستگاه تناسلی ایجاد شد، نباید رابطه ی جنسی داشته باشید. افزون بر این، زمانی که زخم ها و ضایعات تبخال روی لب یا اطراف دهانتان باشد، لازم است به طور جدی از رابطه ی جنسی دهانی بپرهیزید. زیرا کسی که تبخال لب دارد ممکن است با رابطه ی جنسی دهانی به شریک جنسی خود، تبخال تناسلی منتقل کند.
