هورموهمکاری امکان همزیستی مسالمت‌آمیز را برای گروه‌های بزرگی از مردم فراهم می‌کند. با این حال، با توجه به اینکه همکاری گروهی اغلب با اهداف فردی در تضاد است، مشخص نیست که چگونه تکامل یافته است.
به نقل از ایسنا، شواهد جدیدی ارائه شده است که نشان می‌دهد، اکسی‌توسین یا «هورمون عشق» نقش کلیدی در صمیمیت و ارتباط دارد و ممکن است توضیح دهد که چگونه به عنوان هورمون همکاری در انسان همکاری و مشارکت را پدید می آورد .
محققان اظهار کردند: جامعه بشری بر اساس همکاری در مقیاس بزرگ عمل می‌کند. با این حال، تفاوت‌های فردی در همکاری و انگیزه‌های آزادانه روی همکاری دیگران، همکاری در مقیاس بزرگ را شکننده می‌کند و می‌تواند منجر به کاهش رفاه اجتماعی شود.
بنابراین، چگونگی گسترش همکاری فردی از طریق شبکه‌های اجتماعی انسانی از دیدگاه‌های اکولوژیکی، تکاملی و اجتماعی گیج‌کننده است. در این تحقیق اکسی‌توسین و مجازات سنگین به‌عنوان مکانیسم‌های رفتاری زیستی شناسایی شد که گسترش همکاری در شبکه‌های اجتماعی را تسهیل می‌کنند.
کارشناسان در سه آزمایش آزمایشگاهی، به شرکت‌کنندگانی که بیشترین نقش را در شبکه‌های اجتماعی ساختگی داشتند، اکسی‌توسین داخل بینی یا دارونمای نمکی دادند. شرکت‌کنندگان در مطالعه یک سری بازی با غریبه‌ها انجام دادند.
نتایج نشان داد که وقتی اعضای اصلی اکسی‌توسین دریافت کردند، همکاری از طریق شبکه اجتماعی گسترش یافت.
محققان خاطرنشان کردند که دادن اکسی‌توسین به افراد اصلی، اعتماد و اجرای هنجارهای مشارکتی را افزایش می‌دهد.
آنان افزودند: اجرای هنجارهای تقویت‌شده با اکسی‌توسین اما نه با افزایش اعتماد، گسترش همکاری در سراسر شبکه اجتماعی را توضیح می‌دهد.
